Ποιοί είμαστε...

H Ιστορία του Ορεινού ΒιόΚηπου – Πώς ξεκινήσαμε….

Με αφορμή κάποιες ερωτήσεις φίλων μας, αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε την ιστορία του Ορεινού ΒιόΚηπου και το πώς αλλά και γιατί πιστέψαμε στα βότανα και στα προϊόντα της Μητέρας Φύσης που αδιαμφισβήτητα μας προσφέρει…

Να συστηθούμε λοιπόν… Πίσω από τον Ορεινό ΒιόΚηπο κρύβονται ο Κώστας και η Αναστασία. Ο Κώστας αγρότης στο επάγγελμα από την Άνω Βροντού Σερρών (ορεινό χωριό των Σερρών σε υψόμετρο 1150μ.) και η Αναστασία εκπαιδευτικός.
Ακόμα πιο πίσω από το ζευγάρι αυτό κρύβεται επιμελώς ο κυρ – Ηλίας. Ένας πατέρας που ήταν ο «εγκέφαλος» του Ορεινού ΒιόΚηπου. Από μικρό παιδί κυνηγός, κάθε μέρα εξερευνούσε και ένα νέο μονοπάτι στα βουνά, μεγαλωμένος σε οικογένεια προσφύγων από την Μικρά Ασία. Είχε τόση λατρεία με τη φύση και τα βότανα που τελικά μόνο κυνηγός δεν ήταν.. Σίγουρα θα γυρνούσε με φρέσκα καρύδια, αντίδια παρά κάποιο θήραμα.. Και έτσι τη θέση του όπλου στην πλάτη, πήρε ταγάρι που γέμιζε βότανα. Κάθε φορά που επέστρεφε από «κυνήγι» γινόταν και ένα μάθημα βοτανολογίας. Κάθε φορά και ένα νέο αφέψημα ή μια φρέσκια σαλάτα άγριων χόρτων. 

Φάρμακα δεν πήρε ποτέ στη ζωή του. Αρρώστιες καμία. Μέχρι που το 2009 χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας ο κύριος Καρκίνος. Η διάγνωση η αρχική ήταν καρκίνος του προστάτη, επιθετική μορφή. Δεν το προλάβαμε.. Οι μεταστάσεις στα οστά και το συκώτι ήταν άμεσες. Η πρώτη εκτίμηση ήταν 3-6 μήνες ζωής. Περάσαμε από 40 ακτινοβολίες, περάσαμε από 6 κύκλους χημειοθεραπειών, περάσαμε από χημειοθεραπεία με χάπια, περάσαμε ξανά από 10 ακτινοβολίες, περάσαμε από ραδιοϊσότοπα και ξανά χημειοθεραπεία υπό μορφή χαπιών. Τους τρεις μήνες τους φτάσαμε τρία χρόνια παρά κάτι, με αξιοπρέπεια και ποιότητα ζωής. Όσα φάρμακα 68 χρόνια δεν είχε πάρει, τα πήρε μαζεμένα.. Πάντα όμως είχε και ένα γιατροσόφι στο τσεπάκι του… Με τόσες ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες «με δόσεις ελέφαντα» όπως έλεγαν οι γιατροί μας δεν έπεφτε η άμυνα του οργανισμού του.. Δεν έπεφτε ο αιματοκρίτης. Οι γιατροί απορούσαν.. Ο κυρ Ηλίας απαντούσε «Πίνω το χόρτο μου εγώ». Στην αρχή γελούσαν οι γιατροί.. Μια, δυο, τρεις. Η ίδια ερώτηση πάντα, η ίδια απάντηση πάντα.. Στο τέλος η ερώτηση άλλαξε… Έγινε «τι χόρτο είναι αυτό τελικά κυρ - Ηλία»; Έλα όμως που ποτέ δεν μάθαμε την ονομασία του. Ούτε ο κυρ Ηλίας. Απλά μας έλεγε ότι το τρώνε τα άγρια ζώα, γι’ αυτό και το κόκκινο κρέας τους.
Ο οργανισμός του άντεξε σχεδόν τρία χρόνια, με πολλές δόσεις χημικών. Εννέα μέρες έμεινε στο κρεβάτι. Και σε αυτές τις εννιά  μέρες είχε το σπαθόλαδό του και την σπαθαλοιφή με τσουκνίδα του για τις κατακλίσεις. Αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς. Αφιερώσαμε την πρώτη κεραλοιφή - σπαθαλοιφή σε εκείνον, την ονομάσαμε Helios, όπως και ολόκληρο τον Ορεινό ΒιόΚηπο. Έτσι κάπως ξεκινήσαμε να δουλεύουμε με τη φύση και τα προϊόντα της.

Δεν θα πούμε ποτέ ότι τον νικήσαμε τον καρκίνο. Δεν θα πούμε ποτέ ότι μόνο τα βότανα βοηθάνε. Δεν θα παραμελήσουμε ποτέ τις συμβουλές των γιατρών.

Όμως δεν θα αρνηθούμε ποτέ τη βοήθεια της Μητέρας Φύσης προς τον πατέρα μας. Δεν μπορεί κανένας γιατρός να εξηγήσει τα 2,5 επιπλέον χρόνια που έζησε χωρίς να είναι στο κρεβάτι. Ο Θεός ίσως μπορεί να το εξηγήσει. Όμως και τη φύση Εκείνος την έπλασε. Εκείνος μας τα χάρισε απλόχερα. Εμείς απλά δείξαμε εμπιστοσύνη…

Με αφορμή τον ένα χρόνο  από την κοίμησή του, αφιερώνουμε την ιστορία του Ορεινού ΒιόΚηπου στον κυρ – Ηλία με την ελπίδα να προσεύχεται για όλους μας, αλλά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ όλους τους συνοδοιπόρους σε αυτή την περιπέτεια που μας στάθηκαν και μας βοήθησαν. Με ένα νέο μέλος πλέον στην οικογένειά μας, τον Ηλία junior συνεχίζουμε αυτό που πιστέψαμε και λατρεύουμε, την αξιοποίηση με σεβασμό πάντα των προϊόντων που η φύση μας χαρίζει. Ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ για όλους τους ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα μας. Και ήταν αρκετοί.. Η ανθρωπιά δεν χάνεται… επιζεί και πάντα θα βρίσκεται σε εκείνους που την έχουν ανάγκη….

Με εκτίμηση,

Κώστας και Αναστασία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου